Weg
13 december 2012 - Auckland, Nieuw-Zeeland
Mensen vragen me wat het mooiste was van deze reis. Die vraag kan ik niet beantwoorden. Ieder onderdeel was indrukwekkend op z'n eigen manier. De natuur, de geschiedenis, de mensen. Als ik het ene noem, doe ik het andere tekort.
Ik hoop dat de reis onder mijn huid blijft zitten. Ooit was ik voor het eerst in Frankrijk. Ik was zwaar onder de indruk van het uitgebreide koken en de resultaten. Toen ik weer thuis was kocht ik kruiden, goot ik opeens wijn in een pan, gebruikte ik nieuwe ingredienten. Dat duurde een week.
Natuurlijk denk je veel na op zo'n reis, althans ik wel. En natuurlijk neem ik me dingen voor, maar ik kijk wel uit die hier zwart op wit te stellen, ik zou me er aan moeten houden. Ik maak me geen illusies. De wereld is niet veranderd, ik ook niet. Niet wezenlijk.
Wat ik hoop is dat het onderweg zijn, het kijken en leven in andere culturen, het ontmoeten van lieve mensen, het me gedragen voelen door mensen thuis, ik hoop dat dit me rust geeft. Rust, en relativeringsvermogen.
Ik heb me deze 2,5 maand zelden alleen gevoeld. Zoveel mensen reisden immers mee. Niet alleen door de reacties op deze site of facebook (sorry dat ik niet op alle berichten persoonlijk heb kunnen reageren) of het simpelweg weten van het meelezen van mensen. Maar ik ben veel van jullie 'tegengekomen'. Hetzij door herkenning, in de vorm van gelijkenis, uitstraling, een blik. Soms werd ik aan iemand herinnerd door muziek, of een plek. Dan zag ik me daar met iemand zitten, en na een sms zat die persoon er ook bijna echt. Of bij het gebruik van de lork (nee, dit is nu eens geen typefout) of bij het maken van een typische Marjan-foto. Het was gezellig reizen met jullie allen. Grote dank daarvoor, het voelde als een warm bad waar ik in mocht dobberen.
Ik hoop dat de reis onder mijn huid blijft zitten. Ooit was ik voor het eerst in Frankrijk. Ik was zwaar onder de indruk van het uitgebreide koken en de resultaten. Toen ik weer thuis was kocht ik kruiden, goot ik opeens wijn in een pan, gebruikte ik nieuwe ingredienten. Dat duurde een week.
Natuurlijk denk je veel na op zo'n reis, althans ik wel. En natuurlijk neem ik me dingen voor, maar ik kijk wel uit die hier zwart op wit te stellen, ik zou me er aan moeten houden. Ik maak me geen illusies. De wereld is niet veranderd, ik ook niet. Niet wezenlijk.
Wat ik hoop is dat het onderweg zijn, het kijken en leven in andere culturen, het ontmoeten van lieve mensen, het me gedragen voelen door mensen thuis, ik hoop dat dit me rust geeft. Rust, en relativeringsvermogen.
Ik heb me deze 2,5 maand zelden alleen gevoeld. Zoveel mensen reisden immers mee. Niet alleen door de reacties op deze site of facebook (sorry dat ik niet op alle berichten persoonlijk heb kunnen reageren) of het simpelweg weten van het meelezen van mensen. Maar ik ben veel van jullie 'tegengekomen'. Hetzij door herkenning, in de vorm van gelijkenis, uitstraling, een blik. Soms werd ik aan iemand herinnerd door muziek, of een plek. Dan zag ik me daar met iemand zitten, en na een sms zat die persoon er ook bijna echt. Of bij het gebruik van de lork (nee, dit is nu eens geen typefout) of bij het maken van een typische Marjan-foto. Het was gezellig reizen met jullie allen. Grote dank daarvoor, het voelde als een warm bad waar ik in mocht dobberen.
Wat een mooie verhalen heb je geschreven en wat heb je veel meegemaakt, het was bijzonder om te lezen.
Goede thuisreis.
Greetings from Quezon provice, Republika ng Pilipinas
Wat heb ik genoten van je reisverhalen en je foto's de afgelopen maanden! Dank voor het delen en laten meereizen.
Welkom thuis ook weer en ik hoop dat je je reisgevoel, de rust en het relativeringsvermogen heel lang bij je kunt dragen.
Liefs!
Jette
Het is een plezier geweest virtueel met je mee te reizen: "vurrukkulluk"! Tot ziens in Amsterdam & hartelijkste groet.
Liefs, Noortje
Heb een goeie terugreis. Groet, Marjan