I've got the music in me
12 december 2012 - Auckland, Nieuw-Zeeland
Het eerste deel van deze reis, van Christchurch naar Wellington, leg ik per trein af, met de Coastal Pacific. Ik heb weer een slaapplaats, aan de oceaankant. Dus links bergen, rechts heel veel water, daar komt het een groot deel van de reis feitelijk op neer. Op deze treinen heb je minder kontakt met elkaar dan op de trein van Perth naar Sydney, waar je dagen met elkaar zit. Dit is vergelijkbaar met een Nederlandse treinreis. Je kijkt veel naar buiten, je leest, je schrijft, je slaapt. Toch ontstaan er soms wel leuke gesprekken, vooral over reizen. Neem me dat in Nederland ook wel eens voor, op z'n minst mensen groeten die je bijna dagelijks tegenkomt.
In Picton stap ik op de grote boot naar Wellington, ik ga meteen naar het zonnedek. In het begin varen we langzaam en beschut tussen de bergen door, het is aangenaam warm en druk op het dek. Een wind steekt op, gaat steeds harder waaien. De stoelen op het dek worden 1 voor 1 verlaten, mensen komen enkel nog naar boven om zich even omver te laten blazen. Een foto maken aan de reling is nagenoeg onmogelijk, je kunt je camera niet stilhouden. Ik blijf zitten, trek steeds meer kleren aan. Muziekje op. Liedjes hebben invloed op een omgeving en andersom. De sfeer van muziek wordt geïntensiveerd door de natuur, door de wind, en de tekst krijgt meer betekenis. Vooral het nummer Hey van Wende raakt me diep. ( 'All I know is that I really would have loved to tell you about the things I did today' ... ' All I know is that I really would liked to spend this lonely day with you.' Maar het werkt ook andersom. Je kijkt anders om je heen als je verhaaltjes in je hoofd hebt, wat je ziet wordt verder ingekleurd.
Dus zo zit ik daar, 3 uur lang volkomen voor gek met opgebolde winterjas, nagenoeg alleen, vreselijk blij te wezen.
Wellington is de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Ik kom eind van de middag aan, loop snel ee paar uurtjes door het havengebied en het centrum. Het is bewolkt, ook dat bepaalt een eerste indruk van een stad. Ik raak in gesprek met een man, een farmer, die 100 kilometer verderop woont. Zijn woonplaats, Wairarapa betekent stromend water. De namen hebben hier vaak iets poëtisch, iets indiaans.
Bij het eten valt het me weer op, maar ik had het hier niet verwacht. Ik zit met nog de laatste hap van mijn voorgerecht aan mijn vork en hop, het bord wordt al weer weggehaald en daar komt het hoofdgerecht. Als je net één hap hebt genomen vragen ze al of alles naar wens is. En zodra je hebt aangegeven geen dessert te willen zie je ze de rest van de avond niet meer.
Mijn laatste treinreis van deze 2,5 maand is The Overlander, van Wellington naar Auckland in ongeveer 11 uur. De reis voert door groene bergen, en we maken van die 'Zwitserland-rondjes', bekend van foto's en van Railaway. Lammetjes rennen weg als de trein langs hun wei komt, wat zijn ze toch schattig met die knotjes wol als staart en die pootjes die in hun haast nog alle kanten op willen. Koeien daarentegen kijken verveeld op we passeren, slaan een vlieg weg met hun staart.
Ik loop naar mijn appartement, het ligt centraal, boven aan een steile weg. Een gebouw van 17 verdiepingen, mijn kamer bevindt zich op de 13e. Ik begin te giechelen en te huppelen zodra ik de deur open doe. Naast een badkamer en een lekker groot zacht bed is er een keuken met vaatwasser en wasmachine. De woonkamer heeft een immens goot tv scherm en een lekkere bank. Als toetje is er een balkon, met uitzicht op zee. Als een kind zo blij! Vreselijk decadent maar toch vreselijk betaalbaar. Ik weet niet waar te beginnen. Ren het balkon op, doe mijn wasgoed in de machine, zet de tv aan, plof op de bank, plof op het bed, ren het balkon weer op.
Het zijn mijn laatste dagen voor ik terugkeer naar de winter, naar de dagelijkse structuur. Ik ben blij hier niets op het programma te hebben staan, en ik móet deze dagen ook helemaal niets. Niet alle hoogtepunten van deze stad afrennen, niet nog een boottocht langs de mooie eilanden. Ik kook eitjes voor het ontbijt, slenter naar de haven, door de winkelstraten en kom bij een gezellig plein met live muziek. Er staan strandstoelen waar ik in plaats neem, naast me spelen kinderen een groot 4-op-een-rij spel. De toezichthouder deelt zonnebrandcreme uit. Ik ga naar een museum en geniet ervan om zwart-wit te denken, leuk-stom. En 's avonds ga ik uit eten. Dat gaat niet vlekkeloos, ze vergeten mijn wijn, ze vergeten mijn hoofdgerecht, ik krijg een te dure rekening.
Je leert improviseren tijdens zo'n reis, relativeren, verwachtingen bijstellen. Je leert je minder druk te maken, en een heel klein beetje loslaten.
Nog een paar uur zon voor ik de lange vlucht naar huis maak.
Thuis.
Raar idee.
In Picton stap ik op de grote boot naar Wellington, ik ga meteen naar het zonnedek. In het begin varen we langzaam en beschut tussen de bergen door, het is aangenaam warm en druk op het dek. Een wind steekt op, gaat steeds harder waaien. De stoelen op het dek worden 1 voor 1 verlaten, mensen komen enkel nog naar boven om zich even omver te laten blazen. Een foto maken aan de reling is nagenoeg onmogelijk, je kunt je camera niet stilhouden. Ik blijf zitten, trek steeds meer kleren aan. Muziekje op. Liedjes hebben invloed op een omgeving en andersom. De sfeer van muziek wordt geïntensiveerd door de natuur, door de wind, en de tekst krijgt meer betekenis. Vooral het nummer Hey van Wende raakt me diep. ( 'All I know is that I really would have loved to tell you about the things I did today' ... ' All I know is that I really would liked to spend this lonely day with you.' Maar het werkt ook andersom. Je kijkt anders om je heen als je verhaaltjes in je hoofd hebt, wat je ziet wordt verder ingekleurd.
Dus zo zit ik daar, 3 uur lang volkomen voor gek met opgebolde winterjas, nagenoeg alleen, vreselijk blij te wezen.
Wellington is de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Ik kom eind van de middag aan, loop snel ee paar uurtjes door het havengebied en het centrum. Het is bewolkt, ook dat bepaalt een eerste indruk van een stad. Ik raak in gesprek met een man, een farmer, die 100 kilometer verderop woont. Zijn woonplaats, Wairarapa betekent stromend water. De namen hebben hier vaak iets poëtisch, iets indiaans.
Bij het eten valt het me weer op, maar ik had het hier niet verwacht. Ik zit met nog de laatste hap van mijn voorgerecht aan mijn vork en hop, het bord wordt al weer weggehaald en daar komt het hoofdgerecht. Als je net één hap hebt genomen vragen ze al of alles naar wens is. En zodra je hebt aangegeven geen dessert te willen zie je ze de rest van de avond niet meer.
Mijn laatste treinreis van deze 2,5 maand is The Overlander, van Wellington naar Auckland in ongeveer 11 uur. De reis voert door groene bergen, en we maken van die 'Zwitserland-rondjes', bekend van foto's en van Railaway. Lammetjes rennen weg als de trein langs hun wei komt, wat zijn ze toch schattig met die knotjes wol als staart en die pootjes die in hun haast nog alle kanten op willen. Koeien daarentegen kijken verveeld op we passeren, slaan een vlieg weg met hun staart.
Ik loop naar mijn appartement, het ligt centraal, boven aan een steile weg. Een gebouw van 17 verdiepingen, mijn kamer bevindt zich op de 13e. Ik begin te giechelen en te huppelen zodra ik de deur open doe. Naast een badkamer en een lekker groot zacht bed is er een keuken met vaatwasser en wasmachine. De woonkamer heeft een immens goot tv scherm en een lekkere bank. Als toetje is er een balkon, met uitzicht op zee. Als een kind zo blij! Vreselijk decadent maar toch vreselijk betaalbaar. Ik weet niet waar te beginnen. Ren het balkon op, doe mijn wasgoed in de machine, zet de tv aan, plof op de bank, plof op het bed, ren het balkon weer op.
Het zijn mijn laatste dagen voor ik terugkeer naar de winter, naar de dagelijkse structuur. Ik ben blij hier niets op het programma te hebben staan, en ik móet deze dagen ook helemaal niets. Niet alle hoogtepunten van deze stad afrennen, niet nog een boottocht langs de mooie eilanden. Ik kook eitjes voor het ontbijt, slenter naar de haven, door de winkelstraten en kom bij een gezellig plein met live muziek. Er staan strandstoelen waar ik in plaats neem, naast me spelen kinderen een groot 4-op-een-rij spel. De toezichthouder deelt zonnebrandcreme uit. Ik ga naar een museum en geniet ervan om zwart-wit te denken, leuk-stom. En 's avonds ga ik uit eten. Dat gaat niet vlekkeloos, ze vergeten mijn wijn, ze vergeten mijn hoofdgerecht, ik krijg een te dure rekening.
Je leert improviseren tijdens zo'n reis, relativeren, verwachtingen bijstellen. Je leert je minder druk te maken, en een heel klein beetje loslaten.
Nog een paar uur zon voor ik de lange vlucht naar huis maak.
Thuis.
Raar idee.
Wat is dat een mooie afsluiting van je reis, Sanne. Ik ben blij met je, en vooral met die regels. Tot gauw!
Groetjes en veel liefs, Pa en Ma