Hobbitland

Het B&B waar ik in Dunedin verblijf is vreselijk schattig en staat te koop. Ik sms Hennie, mijn beste vriendinnetje, ze kijkt op hun website en we besluiten te gaan verhuizen en dit B&B te gaan runnen. Het is een victoriaans pand, houten vloer, gezellige ontbijtruimte met open haard, het geheel straalt warmte uit.
De jongen die me verwelkomt doet de deur van mijn kamer open en zegt: "O jee, I hope you like cats." Op mijn bed ligt een gitzwarte kat. Als ze onze stemmen hoort rekt ze zich lui uit, gaat op haar rug liggen om geaaid te worden. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen. Ze heet Solstice, is een paar jaar geleden drijfnat aan komen lopen en is gebleven, samen met de rode kat Jimmy.
Deze plek doet me erg denken aan Narvik, in het noorden van Noorwegen. Dat zegt veel mensen waarschijnlijk niets, mijn collega's wel. Het B&B aldaar is ook bereikbaar via een steile weg, en ademt dezelfde sfeer, behalve dat het Noorse gebouw wat moderner is. De stadjes lijken ook wel wat op elkaar, paar winkelstraten en gelegen aan het water, maar Dunedin is wat gemoedelijker. Een paar mooie gebouwen, waaronder het prachtige statige stationsgebouw. Ik drink port in het voormalige douanekantoor. Als ik weer buiten sta is er een overweldigende regenboog. Die was er in Narvik ook, een paar jaar geleden. Een vrouw en ik maken er foto's van, we wensen elkaar geluk.
Terug in het B&B laat ik mijn deur op een kier, Solstice loopt in en uit. Als ik ga slapen doe ik de deur dicht, probeer haar naar binnen te lokken, maar ze is onrustig. Dat blijft ze. Gedurende de nacht zal ze een paar keer voor mijn deur hartverscheurende klanken uitstoten. Omdat ik meelij krijg met mijn buren laat ik haar erin (ja, maak dat de kat wijs). Ze gaat even op bed liggen, maar wil dan weer de gang op. Om half vier is ze er weer, ik laat haar maar al te graag binnen. Nu blijft ze, ze slaapt bovenop me. Ik ben gelukkig.

Vanaf dat lieve stationnetje gaat de Taieri Gorge trein, een toeristentrein tussen Dunedin en Pukerangi. De trein kringelt tussen de groene bergen, gele brem, de Taieri River Gorge, watervallen, tunnels en spoorbruggen van meer dan 100 jaar oud. In Pukerangi staat een busje klaar om mij en vier anderen naar Queenstown te brengen, drie Chinese meisjes en een Engelse verstrooide slecht luisterende dame. De Chinezen zitten de hele weg, ongeveer 6 uur, òf te slapen, òf te smssen, òf 20 foto's achter elkaar te maken, echt, ik overdrijf niet. De chauffeur vertelt ons bij sommige plekken dat hier scènes zijn opgenomen van de Lord of the Rings en The Hobbit. Voor een tour langs plekken uit deze film wordt wel 200 dollar gevraagd. Zoals in Los Angeles, met de bus langs de huizen van beroemdheden: hier woont Phil Collins, en vervolgens zit je naar een heg te staren.
Maar ook al zijn er geen scènes opgenomen, dan nog kun je je in deze landschappen hobbits voorstellen, of elfen, of pratende bomen.

Queenstown is een middelgrote plaats aan het Wakatipumeer, mijn kamer kijkt er op uit. De stad biedt diverse mogelijkheden voor spannende dingen, zoals bungeedumpen, skydiven en zorbing (in een kunststof bal een helling af). Ik doe het rustiger aan, heb een excursie geboekt naar Milford Sound, een boottocht door een fjord. Op de avond dat ik aankom in een Queenstown is het nog onzeker of de tour doorgaat, de afgelopen dagen was de weg ernaartoe afgesloten omdat door zware regenval rotsen op de weg kunnen vallen. Ik heb geluk, it giet oan.

Een spectaculaire tocht met de bus door de bergen en bossen en nationaal parken. Nieuw Zeeland is zo groen, ook de bergen zijn begroeid. Er ligt wat sneeuw op de toppen, en bij de meren groeien lupines, ze worden hier als onkruid gezien. We gaan ongeveer anderhalf uur op een boot door het fjord. Tussen de bergen door met de vele watervallen, met zeehonden oude rotsen.

De volgende dag weer een hele mooie busreis, naar Franz Josef. Weer langs besneeuwde bergen, en hele heldere meren. Lammetjes huppelen, konijntjes springen weg. Franz Josef is een paar straten groot, met hotels, restaurantjes en boekingskantoren voor activiteiten. Ik heb voor die middag een helicoptervlucht geboekt voor over de gletsjer. Bij aankomst hoor ik dat er minimaal 3 passagiers moeten zijn, en die hebben zich ook wel aangemeld, maar de andere twee komen niet opdagen. De vlucht wordt verplaatst naar de volgende ochtend. Dat kan net voor mijn bus vertrekt naar Greymouth. Als ik me 's ochtends vroeg meldt kan de vlucht helaas weer niet doorgaan, nu wegens te lage bewolking. Het zij zo, een reden om terug te komen.

Mijn reis gaat eerst per bus naar Greymouth, dan met de Tranzalpine trein naar Christchurch. Het openbaar vervoer is hier allemaal goed geregeld. Je kunt worden opgehaald bij je hotel, en wordt daar bij de bestemming ook weer afgezet. De chauffeurs vertellen over het gebied en er is regelmatig een pauze op een bijzondere plek.
Deze treinreis wordt gezien als één van de mooiste routes ter wereld. De trein is vergelijkbaar met de panoramarreinen in Zwitserland en zit helemaal vol. Vlakbij me zit een groep oudere mensen met een paar gangmakers. De hele reis voelt een man zich genoodzaakt met monotome stem anekdotes te vertellen en er zijn een paar vrouwen die gewillig en met gierende uithalen lachen. Een jongen en een meisje uit India zitten de hele reis foto's van zichzelf te maken. Terwijl het buiten zo mooi is! In de vallei prachtige blauwe meren. Ik kan geen nieuwe bijvoeglijk naamwoorden meer bedenken om dit landschap te omschrijven, ik zal snel foto's plaatsen.

Veel mensen hebben me gezegd benieuwd te zijn wat je in Christchurch nog ziet van de gevolgen van de aardbeving in februari 2011. Het is alsof het veel recenter is gebeurd. Als ik de vrouw van het motel zeg dat ik de stad in ga om wat te eten zegt ze nee. Er zijn zo goed als geen restarants open. Een groot deel van het centrum is afgezet, dat is het gebied rond de kathdraal die zo getroffen was. Dit jaar is bekend geworden dat deze niet meer te herstellen is, en is grotendeels afgebroken. Winkels zijn veelal in containers gehuisvest, ook de banken en pinautomaten zijn 'mobiel'. Schokkend om te zien, en het onderwerp leeft nog heel erg op straat. De straat die zomaar begon te trillen op 22 februari 2011, vertelt de beveiliger.