Tunnelvisie
6 november 2012 - Ho Chi Minh-stad, Vietnam
Het regent als ik word opgehaald. De Li rivier vervoert nog een enkel bamboevlot, maar de lol is er snel af zo. Met dit weer had ik ook niet buiten gegeten, ik heb dus geboft. Dat realiseer ik me ook als ik de krant lees en foto's zie van een ingesneeuwd Beijing. Er zijn zelfs drie Japanse toeristen overleden door de weersomstandigheden bij de Muur, en als ik iets later op reis was gegaan had ik nu samen met mijn favoriete chauffeur vast kunnen zitten in een dorp in Noord China.
Dit zijn de grotere luchthavens, personeel spreekt Engels en de wc's zijn schoon. Op de eerste vlucht, naar Ghangzhou, zit ik naast een Belgisch stel. Zij heeft dreads, hij tatoeages. Lekker dat anderen nu eens meer aandacht trekken dan ik.
Op de tweede vlucht, naar Ho Chi Minh City (HCMC) zijn het Chinese mannen die de aandacht naar zich toe trekken. Ze reizen in groepsverband en zetten elkaar aan tot rebels gedrag. Een hele nette uitziende man weigert opeens zijn stoel rechtop te zetten tijdens het landen. Een ander wil zijn tafeltje niet opklappen en een derde staat al op en pakt zijn tas tijdens het taxiën.
Het is vast wat duurder maar het scheelt me gedoe en frustratie. Direct bij aankomst kan ik mijn overgebleven Yens omwisselen in Dongs. Opeens heb ik biljetten met een waarde van totaal ruim 2 miljoen in handen, nog geen 100 euro. Ik regel er meteen mijn taxi, zodat ik niet meer hoef te onderhandelen.
HCMC is een drukke stad, maar tot mijn plezier winnen hier de brommers en scooters het in het verkeer van de auto's. Misschien qua aantal, maar zeker qua voorrang, ook al zullen automobilisten dit nooit toegeven. De bestuurders van de brommertjes dragen modieuze helmen, meer een soort ruitercaps. Ze staan 4-baans wijd voor het stoplicht en vermenigvuldigen zich waar je bij staat.
Het is ongeveer een uur rijden naar de Cu Chi tunnels. Onderweg zitten mensen langs de kant van de weg met een rekje met zonnebrillen en petjes. Er zijn stalletjes waar koffie wordt verkocht en waar hangmatten zijn voor oververmoeide chauffeurs. Oude mannen schuifelen rond in hun pyjama. Het gemiddelde maandsalaris ligt hier op ongeveer 25 euro.
In Cu Chi heeft de Vietcong een gangenstelsel gegraven om in te wonen en om de Amerikanen vanuit aan te vallen tijdens de Vietnamoorlog (1955-1975). Het complex maakt onderdeel uit van een netwerk dat onder het hele land door loopt. Door de oorlog is 60% van de bevolking onder 29 jaar. Er zijn, aan beide zijden, veel doden gevallen, er zijn nog steeds veel vermisten. Op de Vietnamese tv schijnen hun namen en foto's nog steeds te worden getoond, vertelt de gids. Ik bevind me in een internationaal groepje van 12 mensen, waaronder ook twee Nederlandse vriendinnen. We krijgen vondsten zien die de ander moesten misleiden. Neptoegangen tot gangen, die bij het openen een bom bleken te zijn. Luiken die, als je er op ging staan, pinnen bevatten die mensen doodden of gruwelijk verwondden. Onder de grond waren ziekenhuizen, vergaderruimtes, woonruimte en keukens. De Vietcong werkte in kleine groepjes die elkaar niet kenden, om zo de kans op verraad te verkleinen. Vrouwen zorgden onder de grond voor de communicatie tussen de verschillende groepen en gaven informatie door over de locatie van mijnen. De Amerikanen pasten met hun postuur niet in de tunnels. Daarom betaalden ze Filipijnen om dat voor hen te doen. Wij kunnen ook een tunnel in. Dit is weliswaar een toeristengang, breder en hoger dan de oorspronkelijke tunnel, maar nauw genoeg om een goede indruk te geven. Dat mensen hier 20 jaar hebben gewoond en wat een waanzin is oorlog toch. Om dit te onderstrepen is er naast het restaurant een gedeelte ingericht als schietterrein. Dus terwijl je je gewaar wordt van alle gruwelijkheden die hier hebben plaatsgevonden worden op de achtergrond schoten gelost. Het zijn overwegend blanke mainnen die dit doen. Een Australiër uit ons groepje vertelt dat hij net fijn een AK47 heeft geleegd. Het voelt zo vreselijk ongepast. Alsof je kooklessen geeft bij een concentratiekamp. Sorry als ik mensen hiermee voor het hoofd stoot, dat is niet de bedoeling, maar ik zoek een vergelijking voor iets wat me erg stoorde.
's Middags ga ik zelf de stad in. De invloeden van de Franse kolonisatie zijn nog zichtbaar in de diverse gebouwen, inclusief een Notre Dame. Riksjabestuurders proberen me mee te krijgen. Zodra je op de kaart kijkt staan ze al naast je. Als ik nee zeg vragen ze waar je vandaan komt. Het antwoord doet er eigenlijk niet toe, ze pakken snel een boekje met daarin recensies in diverse talen, en ja hoor, uiteraard staat er ook een Nederlandse tussen. Toch zijn de mensen hier wel aardig. Ze lachen, ze zwaaien, ze spreken Engels.
Het was leuk weer een dagje in een stad te zijn, nog leuker om morgen te beginnen aan een 3-daagse boottocht over de Mekong.
Dit zijn de grotere luchthavens, personeel spreekt Engels en de wc's zijn schoon. Op de eerste vlucht, naar Ghangzhou, zit ik naast een Belgisch stel. Zij heeft dreads, hij tatoeages. Lekker dat anderen nu eens meer aandacht trekken dan ik.
Op de tweede vlucht, naar Ho Chi Minh City (HCMC) zijn het Chinese mannen die de aandacht naar zich toe trekken. Ze reizen in groepsverband en zetten elkaar aan tot rebels gedrag. Een hele nette uitziende man weigert opeens zijn stoel rechtop te zetten tijdens het landen. Een ander wil zijn tafeltje niet opklappen en een derde staat al op en pakt zijn tas tijdens het taxiën.
Het is vast wat duurder maar het scheelt me gedoe en frustratie. Direct bij aankomst kan ik mijn overgebleven Yens omwisselen in Dongs. Opeens heb ik biljetten met een waarde van totaal ruim 2 miljoen in handen, nog geen 100 euro. Ik regel er meteen mijn taxi, zodat ik niet meer hoef te onderhandelen.
HCMC is een drukke stad, maar tot mijn plezier winnen hier de brommers en scooters het in het verkeer van de auto's. Misschien qua aantal, maar zeker qua voorrang, ook al zullen automobilisten dit nooit toegeven. De bestuurders van de brommertjes dragen modieuze helmen, meer een soort ruitercaps. Ze staan 4-baans wijd voor het stoplicht en vermenigvuldigen zich waar je bij staat.
Het is ongeveer een uur rijden naar de Cu Chi tunnels. Onderweg zitten mensen langs de kant van de weg met een rekje met zonnebrillen en petjes. Er zijn stalletjes waar koffie wordt verkocht en waar hangmatten zijn voor oververmoeide chauffeurs. Oude mannen schuifelen rond in hun pyjama. Het gemiddelde maandsalaris ligt hier op ongeveer 25 euro.
In Cu Chi heeft de Vietcong een gangenstelsel gegraven om in te wonen en om de Amerikanen vanuit aan te vallen tijdens de Vietnamoorlog (1955-1975). Het complex maakt onderdeel uit van een netwerk dat onder het hele land door loopt. Door de oorlog is 60% van de bevolking onder 29 jaar. Er zijn, aan beide zijden, veel doden gevallen, er zijn nog steeds veel vermisten. Op de Vietnamese tv schijnen hun namen en foto's nog steeds te worden getoond, vertelt de gids. Ik bevind me in een internationaal groepje van 12 mensen, waaronder ook twee Nederlandse vriendinnen. We krijgen vondsten zien die de ander moesten misleiden. Neptoegangen tot gangen, die bij het openen een bom bleken te zijn. Luiken die, als je er op ging staan, pinnen bevatten die mensen doodden of gruwelijk verwondden. Onder de grond waren ziekenhuizen, vergaderruimtes, woonruimte en keukens. De Vietcong werkte in kleine groepjes die elkaar niet kenden, om zo de kans op verraad te verkleinen. Vrouwen zorgden onder de grond voor de communicatie tussen de verschillende groepen en gaven informatie door over de locatie van mijnen. De Amerikanen pasten met hun postuur niet in de tunnels. Daarom betaalden ze Filipijnen om dat voor hen te doen. Wij kunnen ook een tunnel in. Dit is weliswaar een toeristengang, breder en hoger dan de oorspronkelijke tunnel, maar nauw genoeg om een goede indruk te geven. Dat mensen hier 20 jaar hebben gewoond en wat een waanzin is oorlog toch. Om dit te onderstrepen is er naast het restaurant een gedeelte ingericht als schietterrein. Dus terwijl je je gewaar wordt van alle gruwelijkheden die hier hebben plaatsgevonden worden op de achtergrond schoten gelost. Het zijn overwegend blanke mainnen die dit doen. Een Australiër uit ons groepje vertelt dat hij net fijn een AK47 heeft geleegd. Het voelt zo vreselijk ongepast. Alsof je kooklessen geeft bij een concentratiekamp. Sorry als ik mensen hiermee voor het hoofd stoot, dat is niet de bedoeling, maar ik zoek een vergelijking voor iets wat me erg stoorde.
's Middags ga ik zelf de stad in. De invloeden van de Franse kolonisatie zijn nog zichtbaar in de diverse gebouwen, inclusief een Notre Dame. Riksjabestuurders proberen me mee te krijgen. Zodra je op de kaart kijkt staan ze al naast je. Als ik nee zeg vragen ze waar je vandaan komt. Het antwoord doet er eigenlijk niet toe, ze pakken snel een boekje met daarin recensies in diverse talen, en ja hoor, uiteraard staat er ook een Nederlandse tussen. Toch zijn de mensen hier wel aardig. Ze lachen, ze zwaaien, ze spreken Engels.
Het was leuk weer een dagje in een stad te zijn, nog leuker om morgen te beginnen aan een 3-daagse boottocht over de Mekong.
Je hebt enorm geboft dat je voor de sneeuwstorm uit China was vertrokken, deze weersomstandigheden kun je dus niet incalculeren. Je moet wel elke keer weer wennen aan andere mensen en hun cultuur, van Russen, Mongoliers, Chinezen tot Vietnamezen. En morgen zijn de Cambodjanen aan de beurt, maar eerst nog een spannende bootreis. Heel veel plezier .
Pa & Ma
fijne reis nog.
groetjes son + oom bert + tante wil. ;-)