Tip

Zelfs in het donker is dit landschap imposant. De snelweg waarover de taxi rijdt wordt omgeven door reusachtige vormen. Enorme, zwarte berggorilla's die ieder moment een stap naar voren lijken te kunnen zetten.

In het licht van de volgende ochtend bezie ik dit indrukwekkende landschap. Het hotel is omgeven door Karstbergen. Even van Wikipedia omdat ik het niet beter uit kan leggen: het karstlandschap is sinds 2007 opgenomen in de Werelderfgoedlijst van Unesco.
Honderden miljoenen jaren geleden was deze streek bedekt door een zeebedding van kalksteen. Door aardverschuivingen ontstonden plateaus en valleien en werden honderden kalksteenformaties (karst) gevormd. Nadat het gesteente circa 270 miljoen jaar werd gevormd als afzetting in ondiepe koraalzee, werd het later door omhoogstuwende krachten in de vorm van een gebergte opgeheven tot het huidige niveau, waarna de erosie er vat op kreeg. Door regenwater dat langs de scheuren in het gebergte liep, ontstond het typische karstlandschap. De beste manier om dit unieke landschap te zien is door een boottocht te maken op de Li rivier of door het beklimmen van één van de begroeide karstbergen.

Ik ben in Yangshuo, althans, ik verblijf in een hotel buiten de stad. Het hotel is fantastisch. Niet alleen qua ligging tussen de bergen en aan de Li rivier. Ook de ontvangst is allerhartelijkst, en ook nog eens in het Engels. Ik krijg een welkomstdrankje en zelfgebakken koekjes. Ze werken natuurvriendelijk, hetgeen onder andere terug te zien is in de inrichting van bamboehout. Er is een grote tuin met veel zitmogelijkheden en er zijn fietsen te huur. Het jonge personeel is afkomstig uit de omliggende dorpen en hebben allen Engels geleerd, ongeacht de functie.

Met een gids fiets ik door dit landschap waar mensen met waterbuffels het land bewerken. We komen aan bij een souvenirmarkt, beginpunt voor de bamboevlottentocht over de rivier. Op de bamboevlotten staan twee stoeltjes, sommigen met een parasol erbij. De gids gaat niet mee, zij zal zorgen dat de fietsen op de volgende bestemming komen.
Daar zit ik dan, toerist te wezen op een bamboevlot, met achterop een jongen die ze in Venetië gondelier noemen, ik noem deze maar vlottenier.
Ook op deze tocht met spectaculair uitzicht heeft de commercie toegeslagen. Op de route zijn een paar watervalletjes. Nou ja, dat is een groot woord voor hoogteverschilletjes. Ik vind die eerst best wel spannend en dat is duidelijk te zien op de foto's. Na de hoogteverschillen ligt er namelijk een vlot in de rivier. Daarop een fotograaf en een paar mensen achter een laptop. Bij het eerste vlot meren we aan, ze laten me mijn foto's zien en mijn afschuw is zo groot dat de boodschap duidelijk is en we bij de volgende fotovlotten niet meer aanmeren.
Ook zijn er vlotten met eten en drinken of mogelijkheden voor verkleedpartijen zodat je in traditionele kledij voor de karstbergen kunt poseren, al dan niet springend, hurkend of met middel-en wijsvinger van beide handen een v-teken vormend zoals de Chinezen op al hun foto's doen.
Op een gegeven moment leggen we aan zo'n fastfoodvlot aan. Het is geloof ik de bedoeling dat ik de vlottenier wat aanbied, maakt de verkoopster duidelijk en de jongen zelf staat al bij het bier. Ik voel me schuldig omdat ik denk dat hij het extra zwaar heeft vanwege mijn gewicht en het feit dat ik alleen ben waardoor we iets uit evenwicht in het water liggen. Hierbij vergeet ik dat hij zelfs met twee lichte mensen nog meer gewicht had moeten voortduwen , maar ik knik ter goedkeuring en neem er zelf ook één. Het zijn halve liters, en het is nog vroeg, het maakt dat we allebei wat losser zijn als we onze weg vervolgen.
Ik denk nu van twee problemen af te zijn. Ik had alleen maar groot geld, te groot om als fooi te geven. Daarnaast waren de biertjes tegen dusdanige toeristentarieven dat ik vind dat hij zijn fooi nu wel heeft gehad. Als we op de eindbestemming zijn geef ik hem een hand en bedank ik hem. De gids die zich weer bij ons heeft gevoegd, zegt: "Give him something to keep." Ik mompel nog iets over het bier maar geef hem zijn fooi.

Met de gids fiets ik naar Moon Hill.
Dat is een berg met een gat erin, en met 800 treden ben je bij dat gat en schijn je mooi uitzicht te hebben. Het is de bedoeling dat ik dat ga doen. De gids gaat weer niet mee, maar ongevraagd loopt er een mevrouw mee met een koeltasje, ansichtkaarten en een waaier. Het voelt vreselijk decadent, ik langzaam naar boven met zo'n mevrouw die me toewappert. Als ik toeristen tegenkom zonder zo'n mevrouw begin ik uit schaamte snel een gesprek met haar zodat ze even stopt met wapperen en ze een toevallige meeloopster lijkt. Toen we met de beklimming begonnen vertelde ze dat ze een zoon heeft van zeventien jaar. Halverwege, als ze probeert haar drankjes en kaarten te verkopen heeft ze opeens twee jonge kinderen.

Het uitzicht boven is inderdaad mooi. Terwijl ik in gesprek raak met een Nederlandse vader en zoon (zoon woont hier, vader af en toe op bezoek) beklimmen Amerikanen de berg op een meer ingewikkelde manier.
Aan het einde van de makkelijke weg naar beneden vraagt mijn begeleidster me om even te zitten, ze wil me haar ansichtkaarten laten zien. Ik bedank, heb al wat water gekocht en geef haar wat fooi. Het wapperen was stiekem wel erg aangenaam, ze is toch twee keer 800 treden met me meegelopen en daarbij heeft ze meer en verstaanbaarder tegen me gezegd dan mijn gids. Ze is zo blij dat ik alsnog een setje ansichtkaarten krijg, waarschijnlijk heb ik teveel gegeven.

De gids ontmoet me in het restaurant onder aan de berg, vraagt me of ik wil lunchen, zij zit al te eten met andere gidsen. Ik bestel iets kleins, op eigen kosten. Daarna probeert ze nog of ik via haar naar andere dingen wil, lichtshows, kungfu, kookles, abseilen. Ongetwijfeld niet alleen commercieel maar ook aardig bedoeld, maar de hele ochtend heeft me onverwachts al zoveel gekost dat ik het wel goed vind zo.
Ook al heeft ze niet veel voor me gedaan, bij het hotel geef ik ook haar wat fooi, omdat dat nu eenmaal zo hoort, en ik informeer bij de receptie waar ik kan pinnen. Dat kan in de stad zelf, ongeveer 40 minuten fietsen verderop. Mijn fiets is voor de hele dag gehuurd, dus na een korte pauze ga ik op pad.
Het is geweldig.
Ik, het landschap, de vele Chinese toeristen, ook op de fiets, vooral op tandems, die hello naar me roepen en zwaaien. De weg heeft een fietspad, hetgeen geen garantie is voor overleven maar wel helpt.
In de stad vind ik een bank die mijn pas accepteert en ik fiets weer terug.
Het begint te regenen maar het deert niet: ik ben gelukkig!

Mijn resterende tijd in dit hotel moet er niets meer. Ik realiseer me dat er mensen zijn die ieder moment benutten. Die nog een berg zouden beklimmen (waarschijnlijk zonder mevrouw), nog een andere stad zouden bezoeken, wél naar die shows of workshops zouden gaan.
Ik ben zo niet.
Ik geniet enorm van het hier buiten in de tuin zitten, met een boek of een puzzel. Met overheerlijk eten en wijntjes en een kat op de stoel naast me.

Morgen verlaat ik China en ga ik als een Japanner in 2,5 week een deel van de rest van Azië 'doen'.
Er zijn keuzes gemaakt, het is goed zo.
Op dit moment ben ik gelukkig en dat telt.