I'm a train, I'm a train
29 november 2012 - Perth, Australië
Look at me, I'm a train, I'm a track, got a load on my back, I'm a train, I'm goin' somewhere, I'm a train, I'm a ticket-train, yeah (Albert Hammond).
Soms heb je dagen dat je je weg niet kunt vinden, ik heb er één op mijn eerste dag in Perth. Het feit dat ik pas om 3 uur 's nachts aankwam in het hotel zal daar een rol in spelen.
De mensen hier zijn erg vriendelijk en het voelt ook nog alsof ze het menen. Niet zoals in Amerika, waar het 'thank you' en how do you do' er zo overdreven uitkomt. Hier glimlachen ze naar je, groeten ze je op straat en voor je het weet sta je geanimeerd te praten met de pomphouder waar je een flesje water kwam kopen.
Financieel zijn ze wat minder vriendelijk. De prijzen zijn van Nederlands niveau of hoger. De pinautomaten geven maar een beperkt bedrag per dag. Dat was even schrikken toen ik aankwam op de luchthaven en wilde pinnen voor mijn tijd in Australië. 'No funds' was de melding, dat was wel even schrikken. Een lager bedrag lukte gelukkig wel.
De eerste dag kwam ik moeizaam op gang. In de stad is gratis internet, in tegenstelling tot internet. Overal staan uitnodigende bankjes, de zon schijnt, de kerstboom staat hier te stralen. Om me heen treden straatmuzikanten op. Later de middag ga ik lopend op zoek naar de kust maar door werkzaamheden beland ik steeds op verkeerde plaatsen of raak ik verstrikt in kantoorgebouwen waar ik dacht doorheen te kunnen lopen. Als ik eenmaal bij het water ben valt het zwaar tegen en ik neem een bus terug naar de stad. In Perth heb je zo'n hop-on hop-off bus, maar je hebt ook een aantal gratis bussen. Ik stap in de drukke bus, ga zitten en ga weer staan om plaats te maken voor een ouder iemand. Op dat moment glippen twee vrouwen de bus in en gaan op die plaats zitten. Ze zijn duidelijk onder invloed van iets, ze zijn nogal luidruchtig en onrustig en beginnen iedereen een gelukkige kerst en nieuwjaar te wensen. Tussen halte 1 en 2 willen ze eruit, maar dat mag niet van de chauffeur. Door de werkzaamheden duurt het erg lang voor we bij halte 2 zijn en het duo wordt erg boos. Ze wringen zich schreeuwend door de menigte richting chauffeur. Passagiers gaan zich ermee bemoeien. Een oudere toerist maakt er grappen over en wordt door zijn vrouw teruggetrokken. Anderen beginnen naar de chauffeur te roepen dat hij ze eruit moet gooien. Iemand dringt naar voren om dat nog duidelijker te maken. Voorin krijgt een passagier klappen als hij zegt dat ze zich aan de regels moeten houden. De chauffeur probeert ze eerst met rustige stem in bedwang te houden, maar langzaam wordt ook zijn stem hoger en harder. Een oudere vrouwelijke toerist huilt van angst, haar man probeert haar te troosten. Dan komt weer een man van achter, hij flipt totaal. Hij probeert al schreeuwend naar voren te komen, roepend dat ook hij eruit wil. Halverwege draait hij zich naar een toerist, gaat heel dicht op hem staan, de neuzen raken elkaar bijna, en hij zegt: "What you've got against me, huh ?" Dat herhaalt hij, de jongen tegenover hem blijft bewonderenswaardig rustig en zegt niets.
Er zijn verschillende manieren van reageren. Mensen die grappig gaan doen, mensen die zich inhoudelijk met de ruzie gaan bemoeien, mensen die onverstoorbaar blijven sms-sen, mensen die overstuur raken. Ik zit met open mond te kijken en daar ben ik niet trots op. Ik zeg vol verbazing: "Come on, stop" maar veel verder kom ik niet. Ik neem me voor in te grijpen als de laatste man die vlak bij me staat de toerist dreigt te gaan slaan, zoek al naar medestanders. De afgelopen periode heb ik erge dingen gezien, niet te vergelijken met deze situatie, maar ik had de hoop dat ik in ieder geval íets zou doen.
Eindelijk komen we bij de halte, de hele bus is opgelucht. Een halte later stapt de chauffeur zichtbaar aangeslagen uit, hij heft deze bus op, er komt zo een nieuwe.
Ik stap ook maar uit, ga maar weer lopen. Richting hotel kom ik door een straat met enkel Aziatische winkels en restaurants, ik kom er niet van los.
De volgende dag ga ik met de trein naar Fremantle, een havenstadje op 30 minuten afstand. Er heerst een hele gemoedelijke sfeer. Veel detailwinkels, cafés en een alternatieve markt. Boekhandels gecombineerd met cafés , waar ik altijd een zwak voor heb. Hele diverse mensen ook, surfdudes, mensen met dreads, veel tattoo's, hippies, toeristen, aboriginals.
's Avonds ga ik terug naar het centrum van Perth. Op het centrale plein zijn een aantal vierkanten, omrand door roosters. Uit die roosters komen rijen water omhoog, soms uit één, soms uit meer, soms worden mensen omgeven door wanden van water. Het is geweldig. Kinderen proberen eerst van vierkant naar vierkant te komen zonder nat te worden. Zodra dat een keer niet is gelukt zijn alle remmen los, wordt er dwars door het water gerend en binnen de kortste tijd staan de kinderen drijfnat en overgelukkig op het plein.
De volwassenen kijken vertederd toe. Even voelen we ons weer kind.
De trein staat al aan het perron, en is indrukwekkend lang. Het zijn vooral oudere mensen die zitten te wachten tot we er in mogen.
Een paar feiten:
- ik stap zondagmiddag rond 12 uur in Perth in, zal dinsdagochtend aankomen in Sydney
- de trein heeft 27 zintuigen, de meeste stations hebben niet zo'n lang perron. Dat betekent dat we bijvoorbeeld in Sydney gesplitst worden voor we de stad binnenrijden en dat we in twee keer worden binnengebracht
- totale reisduur is 65 uur, totale lengte is 4.352 km
- gemiddelde snelheid is 85 km per uur, maximum snelheid is115 km per uur.
- er zijn zitplaatsen, coupés voor 1 persoon, 2 personen, met of zonder eigen douche en wc. Ik heb een eigen coupé, douche en wc op de gang
- bij de ligplaatsen zijn de maaltijden inbegrepen, er zijn meerdere restauratierijtuigen
- ook zijn er lounges waar je gedurende de dag van het uitzicht en van de bar kunt genieten
Het is een dorp op zich aan boord. Je leeft van maaltijd naar maaltijd. Tussendoor slaap je wat, lees je of praat je met mensen in de lounge. Bij het eten wordt je bij anderen aan tafel geplaatst, daardoor ontmoet je steeds nieuwe mensen. Direct bij het instappen beginnen de gesprekken, met een aantal mensen krijg ik in deze korte tijd echt een band.
In de coupé tegenover me slaapt Neelica, een mooie vrouw van mijn leeftijd. Geboren in Canada, haar ouders zijn afkomstig uit Sri Lanka. Ze is lerares, heeft lang gewerkt met migrantenkinderen. Neelica en ik hebben veel overeenkomsten, en we hebben diepe gesprekken. Ze is heel zorgzaam en is in staat om mooie open vragen te stellen. Ze is oprecht geïnteresseerd in mensen, wil hun verhalen horen. Mensen waar wij misschien aan voorbij zouden gaan omdat we denken dat ze niet veel te vertellen hebben of omdat ze zo anders zijn. Maar 'there's a story behind anyone' en zij weet ze allemaal naar boven te krijgen en oordeelt niet.
Dan hebben we José, Roelof en zoon Olof. Hij is 23 jaar en schrok eerst nogal van de leeftijd van de anderen. Ze zijn Nederlands, hun dochter reist met haar vriend momenteel door Australië. Ze is weg vanaf mei, voor een jaar, en nu gaan ze haar opzoeken. Colin is bouwvakker geweest, heeft Schotse roots en mooie blauwe ogen. Op zijn leeftijd is het nog een mooie charmeur, tijdens de reis bloeit er mogelijk íets op tussen hem en een medepassagiere. Bess lijkt verstaat op Miss Marple met haar breiwerkje. Ze was lerares maar toen ze trouwde mocht ze dat beroep niet meer uitvoeren, dat was in die tijd alleen weggelegd voor ongetrouwden. Dus zal ze de rest van haar leven hard werken op de schapenboerderij van haar man. Ze heeft veel humor en nodigt me uit de volgende keer bij haar te komen logeren. Geraldine en Joseph zijn moeder en zoon. Joseph doet me eerst denken aan de zoon van het typetje van Van Kooten en De Bie, moeder en zoon Van Putten. Joseph is denk ik van mijn leeftijd, hij heeft een korte broek aan, zijn sokken zo hoog mogelijk, een bril met dikke glazen. Hij heeft diverse studies geprobeerd, politicologie, sociologie, engels, en nog veel meer. Eerst wilde hij minister van educatie worden, toen dat niet lukte journalist. Nu dat ook niet goed heeft uitgepakt gaat hij proberen docent engels te worden. Hij heeft veel gereisd, weet veel. Hij vertrouwt me toe fan te zijn van damestennis. Eerst vanwege de mooie lange benen en korte rokjes, later ook vanwege de sport. Rob is een Duitse jongen van 25 jaar. Hij heeft zijn baan als financieel adviseur een jaar geleden opgezegd en is gaan reizen en werken aan de oostkust van Australië. Na aankomst in Sydney gaat hij nog twee weken naar Hawaii, en dan naar huis. Mogelijk wil hij zich hier gaan vestigen. Henry, tenslotte, is zeer slechtziend, doof en kan niet praten. Er is iemand mee die voor hem zorgt, dat moest van de spoorwegmaatschappij. Hij communiceert door te schrijven en te gebaren, soms gaat hij even speels op je voet staan om kontakt te maken.
De eerste twee dagen is het landschap uitgestrekt, later is er meer afwisseling. Ik probeer een kangoeroe te spotten, iedereen helpt mee. Soms roept iemand: "Kijk, daar, achter die boom," maar er staan veel bomen, en ik ben steeds te laat.
Soms stopt de trein een paar uur, bijvoorbeeld om voorraden aan te vullen. Passagiers kunnen dan even een stadje in. Zo loop ik door het spookstadje Cook, ga ik met een bus door Adelaide, en loop ik door Brooken Hill, de plaats die ik ken uit de serie Flying Docters.
Op aanraden van Bess zet ik de laatste ochtend mijn wekker om 5 uur. Vanuit bed zie ik de prachtigste zonsopkomst ooit en na een uur geduld zie ik emoes en kangoeroes.
Een spectaculaire afsluiter van een indrukwekkende treinreis.
Soms heb je dagen dat je je weg niet kunt vinden, ik heb er één op mijn eerste dag in Perth. Het feit dat ik pas om 3 uur 's nachts aankwam in het hotel zal daar een rol in spelen.
De mensen hier zijn erg vriendelijk en het voelt ook nog alsof ze het menen. Niet zoals in Amerika, waar het 'thank you' en how do you do' er zo overdreven uitkomt. Hier glimlachen ze naar je, groeten ze je op straat en voor je het weet sta je geanimeerd te praten met de pomphouder waar je een flesje water kwam kopen.
Financieel zijn ze wat minder vriendelijk. De prijzen zijn van Nederlands niveau of hoger. De pinautomaten geven maar een beperkt bedrag per dag. Dat was even schrikken toen ik aankwam op de luchthaven en wilde pinnen voor mijn tijd in Australië. 'No funds' was de melding, dat was wel even schrikken. Een lager bedrag lukte gelukkig wel.
De eerste dag kwam ik moeizaam op gang. In de stad is gratis internet, in tegenstelling tot internet. Overal staan uitnodigende bankjes, de zon schijnt, de kerstboom staat hier te stralen. Om me heen treden straatmuzikanten op. Later de middag ga ik lopend op zoek naar de kust maar door werkzaamheden beland ik steeds op verkeerde plaatsen of raak ik verstrikt in kantoorgebouwen waar ik dacht doorheen te kunnen lopen. Als ik eenmaal bij het water ben valt het zwaar tegen en ik neem een bus terug naar de stad. In Perth heb je zo'n hop-on hop-off bus, maar je hebt ook een aantal gratis bussen. Ik stap in de drukke bus, ga zitten en ga weer staan om plaats te maken voor een ouder iemand. Op dat moment glippen twee vrouwen de bus in en gaan op die plaats zitten. Ze zijn duidelijk onder invloed van iets, ze zijn nogal luidruchtig en onrustig en beginnen iedereen een gelukkige kerst en nieuwjaar te wensen. Tussen halte 1 en 2 willen ze eruit, maar dat mag niet van de chauffeur. Door de werkzaamheden duurt het erg lang voor we bij halte 2 zijn en het duo wordt erg boos. Ze wringen zich schreeuwend door de menigte richting chauffeur. Passagiers gaan zich ermee bemoeien. Een oudere toerist maakt er grappen over en wordt door zijn vrouw teruggetrokken. Anderen beginnen naar de chauffeur te roepen dat hij ze eruit moet gooien. Iemand dringt naar voren om dat nog duidelijker te maken. Voorin krijgt een passagier klappen als hij zegt dat ze zich aan de regels moeten houden. De chauffeur probeert ze eerst met rustige stem in bedwang te houden, maar langzaam wordt ook zijn stem hoger en harder. Een oudere vrouwelijke toerist huilt van angst, haar man probeert haar te troosten. Dan komt weer een man van achter, hij flipt totaal. Hij probeert al schreeuwend naar voren te komen, roepend dat ook hij eruit wil. Halverwege draait hij zich naar een toerist, gaat heel dicht op hem staan, de neuzen raken elkaar bijna, en hij zegt: "What you've got against me, huh ?" Dat herhaalt hij, de jongen tegenover hem blijft bewonderenswaardig rustig en zegt niets.
Er zijn verschillende manieren van reageren. Mensen die grappig gaan doen, mensen die zich inhoudelijk met de ruzie gaan bemoeien, mensen die onverstoorbaar blijven sms-sen, mensen die overstuur raken. Ik zit met open mond te kijken en daar ben ik niet trots op. Ik zeg vol verbazing: "Come on, stop" maar veel verder kom ik niet. Ik neem me voor in te grijpen als de laatste man die vlak bij me staat de toerist dreigt te gaan slaan, zoek al naar medestanders. De afgelopen periode heb ik erge dingen gezien, niet te vergelijken met deze situatie, maar ik had de hoop dat ik in ieder geval íets zou doen.
Eindelijk komen we bij de halte, de hele bus is opgelucht. Een halte later stapt de chauffeur zichtbaar aangeslagen uit, hij heft deze bus op, er komt zo een nieuwe.
Ik stap ook maar uit, ga maar weer lopen. Richting hotel kom ik door een straat met enkel Aziatische winkels en restaurants, ik kom er niet van los.
De volgende dag ga ik met de trein naar Fremantle, een havenstadje op 30 minuten afstand. Er heerst een hele gemoedelijke sfeer. Veel detailwinkels, cafés en een alternatieve markt. Boekhandels gecombineerd met cafés , waar ik altijd een zwak voor heb. Hele diverse mensen ook, surfdudes, mensen met dreads, veel tattoo's, hippies, toeristen, aboriginals.
's Avonds ga ik terug naar het centrum van Perth. Op het centrale plein zijn een aantal vierkanten, omrand door roosters. Uit die roosters komen rijen water omhoog, soms uit één, soms uit meer, soms worden mensen omgeven door wanden van water. Het is geweldig. Kinderen proberen eerst van vierkant naar vierkant te komen zonder nat te worden. Zodra dat een keer niet is gelukt zijn alle remmen los, wordt er dwars door het water gerend en binnen de kortste tijd staan de kinderen drijfnat en overgelukkig op het plein.
De volwassenen kijken vertederd toe. Even voelen we ons weer kind.
De trein staat al aan het perron, en is indrukwekkend lang. Het zijn vooral oudere mensen die zitten te wachten tot we er in mogen.
Een paar feiten:
- ik stap zondagmiddag rond 12 uur in Perth in, zal dinsdagochtend aankomen in Sydney
- de trein heeft 27 zintuigen, de meeste stations hebben niet zo'n lang perron. Dat betekent dat we bijvoorbeeld in Sydney gesplitst worden voor we de stad binnenrijden en dat we in twee keer worden binnengebracht
- totale reisduur is 65 uur, totale lengte is 4.352 km
- gemiddelde snelheid is 85 km per uur, maximum snelheid is115 km per uur.
- er zijn zitplaatsen, coupés voor 1 persoon, 2 personen, met of zonder eigen douche en wc. Ik heb een eigen coupé, douche en wc op de gang
- bij de ligplaatsen zijn de maaltijden inbegrepen, er zijn meerdere restauratierijtuigen
- ook zijn er lounges waar je gedurende de dag van het uitzicht en van de bar kunt genieten
Het is een dorp op zich aan boord. Je leeft van maaltijd naar maaltijd. Tussendoor slaap je wat, lees je of praat je met mensen in de lounge. Bij het eten wordt je bij anderen aan tafel geplaatst, daardoor ontmoet je steeds nieuwe mensen. Direct bij het instappen beginnen de gesprekken, met een aantal mensen krijg ik in deze korte tijd echt een band.
In de coupé tegenover me slaapt Neelica, een mooie vrouw van mijn leeftijd. Geboren in Canada, haar ouders zijn afkomstig uit Sri Lanka. Ze is lerares, heeft lang gewerkt met migrantenkinderen. Neelica en ik hebben veel overeenkomsten, en we hebben diepe gesprekken. Ze is heel zorgzaam en is in staat om mooie open vragen te stellen. Ze is oprecht geïnteresseerd in mensen, wil hun verhalen horen. Mensen waar wij misschien aan voorbij zouden gaan omdat we denken dat ze niet veel te vertellen hebben of omdat ze zo anders zijn. Maar 'there's a story behind anyone' en zij weet ze allemaal naar boven te krijgen en oordeelt niet.
Dan hebben we José, Roelof en zoon Olof. Hij is 23 jaar en schrok eerst nogal van de leeftijd van de anderen. Ze zijn Nederlands, hun dochter reist met haar vriend momenteel door Australië. Ze is weg vanaf mei, voor een jaar, en nu gaan ze haar opzoeken. Colin is bouwvakker geweest, heeft Schotse roots en mooie blauwe ogen. Op zijn leeftijd is het nog een mooie charmeur, tijdens de reis bloeit er mogelijk íets op tussen hem en een medepassagiere. Bess lijkt verstaat op Miss Marple met haar breiwerkje. Ze was lerares maar toen ze trouwde mocht ze dat beroep niet meer uitvoeren, dat was in die tijd alleen weggelegd voor ongetrouwden. Dus zal ze de rest van haar leven hard werken op de schapenboerderij van haar man. Ze heeft veel humor en nodigt me uit de volgende keer bij haar te komen logeren. Geraldine en Joseph zijn moeder en zoon. Joseph doet me eerst denken aan de zoon van het typetje van Van Kooten en De Bie, moeder en zoon Van Putten. Joseph is denk ik van mijn leeftijd, hij heeft een korte broek aan, zijn sokken zo hoog mogelijk, een bril met dikke glazen. Hij heeft diverse studies geprobeerd, politicologie, sociologie, engels, en nog veel meer. Eerst wilde hij minister van educatie worden, toen dat niet lukte journalist. Nu dat ook niet goed heeft uitgepakt gaat hij proberen docent engels te worden. Hij heeft veel gereisd, weet veel. Hij vertrouwt me toe fan te zijn van damestennis. Eerst vanwege de mooie lange benen en korte rokjes, later ook vanwege de sport. Rob is een Duitse jongen van 25 jaar. Hij heeft zijn baan als financieel adviseur een jaar geleden opgezegd en is gaan reizen en werken aan de oostkust van Australië. Na aankomst in Sydney gaat hij nog twee weken naar Hawaii, en dan naar huis. Mogelijk wil hij zich hier gaan vestigen. Henry, tenslotte, is zeer slechtziend, doof en kan niet praten. Er is iemand mee die voor hem zorgt, dat moest van de spoorwegmaatschappij. Hij communiceert door te schrijven en te gebaren, soms gaat hij even speels op je voet staan om kontakt te maken.
De eerste twee dagen is het landschap uitgestrekt, later is er meer afwisseling. Ik probeer een kangoeroe te spotten, iedereen helpt mee. Soms roept iemand: "Kijk, daar, achter die boom," maar er staan veel bomen, en ik ben steeds te laat.
Soms stopt de trein een paar uur, bijvoorbeeld om voorraden aan te vullen. Passagiers kunnen dan even een stadje in. Zo loop ik door het spookstadje Cook, ga ik met een bus door Adelaide, en loop ik door Brooken Hill, de plaats die ik ken uit de serie Flying Docters.
Op aanraden van Bess zet ik de laatste ochtend mijn wekker om 5 uur. Vanuit bed zie ik de prachtigste zonsopkomst ooit en na een uur geduld zie ik emoes en kangoeroes.
Een spectaculaire afsluiter van een indrukwekkende treinreis.
Dien