Rails

Bangkok is heel groot en gezien de geringe tijd die ik hier heb zal ik me tot een paar belangrijke gebouwen moeten beperken. Hier staat zo'n beetje op iedere straathoek wel een tempel of een markt. Daarnaast is de luchtvochtigheidsgraad zeer hoog, dus bij de geringste inspanning loopt het zweet in stralen langs mijn lijf.

Ik bezoek het oostelijk deel van het centrum, ga naar tempels en kloostercomplexen. Een gids zal het de volgende dag bevestigen, hier wordt alles vereerd. Bij ieder huis staat minimaal één klein en één groot altaar, het aantal is afhankelijk van hoeveel geesten je in dit huis volgens de brahman tevreden moet stellen.

De volgende dag verlaat ik tijdelijk het hotel, mijn grootste bagage kan ik gelukkig achterlaten. Het uitchecken verloopt rommelig, van een paar mensen zijn ze de paspoorten kwijt. Ondertussen loopt er een grote kakkerlak bij de receptie.
Met twee busjes (15 mensen) gaan we op excursie, de komende dagen staan in het teken van treinen en water.
We hebben een hele leuke gids, Pang. Ze doet dit werk al een paar jaar, ze heeft dus veel ervaring en kennis maar is niet minder enthousiast. Ik trek deze dagen veel op met een Nederlands, Duits en Belgisch stel. Als we na twee dagen uit elkaar gaan kennen we elkaars namen niet, maar zoenen we elkaar wel, het was erg aangenaam met elkaar.

Eerst gaan we naar een spoorwegmarkt, geweldig. Mensen hebben hun spullen uitgestald op de rails en vlak voor de trein komt, 8 keer per dag heen en 8 keer terug, wordt geroutineerd alles opzij gezet. Zodra de trein voorbij is, begint de verkoop weer. Ik heb het gelukkig kunnen filmen, anders is het niet te bevatten.
Na de lunch stappen we op de trein. Het traject is onderdeel van de Birma spoorlijn, de beruchte dodenspoorlijn, die onder gezag van de Japanners tijdens WOII gebouwd werd door krijgsgevangen geallieerden, waaronder Australiërs, Engelsen en zo'n 18.000 Nederlanders. Velen overleefden de slechte omstandigheden niet. Onder de overlevenden o.a. Wim Kan, lees ik later. Over een deel van het traject rijdt nu een reguliere trein, wij gaan een uurtje mee. Tegenover me zit een oude non. Vanuit de trein wijst ze op een klooster hoog in de bergen. Daar zal ze naar toe lopen, drie uur, om te bidden. Als ze uitstapt zien we hoe krom ze loopt.

We rijden naar een longtailboot die ons naar ons resort brengt aan de river Kwai. Ik zit voorin de boot, fier rechtop en waan me in de Titanic-film. Onderweg zien we hoe waterbuffels te water gaan voor een lekkere wasbeurt. Het resort is geweldig. Huisjes op vlotten aaneengeschakeld, geen electriciteit, dus 's avonds enkel verlicht door olielampen.
Ik vind 's ochtends een klein visje in mijn wc. Met één druk op de knop komt die als met een kermisattractie weer in het water terecht. Twee olifanten uit het dorp bij ons badderen en laten zich bananen en ananasschillen voeren. Ik hou me bezig met de hoogzwangere kat van het resort, wens haar sterkte bij het weggaan, ze is zelf nog zo jong.
We gaan naar een waterval. Deze bestaat uit 7 niveau's, bij ieder niveau kun je het water in. Er zwemmen vissen die aan je beginnen te knabbelen zodra je te water gaat. Het schijnt gezond te zijn en je huid te reinigen, maar van mij hoeft dat geknabbel niet zo.

We bezoeken het Death Railway Museum, waar de geschiedenis rond de dodenspoorlijn inzichtelijk wordt gemaakt met foto's en getuigenissen. Ernaast is één van de begraafplaatsen van slachtoffers. Toch raar om ook een steen tegen te komen met je eigen achternaam.
Dan gaan we naar de beroemde brug over de rivier, die niet zoals in de film is opgeblazen, maar voor een deel is gebombardeerd. Ondanks de vele toeristen voel je toch een stuk geschiedenis als je over de rails loopt. Ook hier rijdt de reguliere trein nog over, deze baant zich toeterend een weg naar de overkant.

We rijden naar ons resort voor deze nacht, dit keer wat luxer en met een prachtig zwembad waarin geen knabbelende vissen. De volgende dag zullen de anderen verder trekken naar het noorden van Thailand, ik ga terug naar Bangkok. Ik stel het leuke groepje voor om samen te eten, een gezellige afsluiter. Ik realiseer me hoe ik gedurende mijn hele reis geboft heb met de mensen die ik tijdens excursies ben tegengekomen.

Na een paar uur zwembad kan ik de volgende ochtend meerijden met een andere groep die ook teruggaat naar Bangkok.
Daar kom ik erachter dat ik een verkeerde vertrektijd van mijn vlucht voor de volgende dag in mijn hoofd heb. Ik dacht pas 's avonds te vertrekken en dus nog een hele dag Bangkok te hebben. Dat blijkt niet het geval, ik moet om 11 uur weg uit het hotel.
Dus 's ochtends ga ik nog snel naar het Grote Paleis, een terrein vol kleurrijke verblindende gebouwen.

Met een busje naar de luchthaven, eerst vlieg ik in twee uur naar Kuala Lumpur. Daar ruim twee uur overstaptijd, en dan nog vijf uur vliegen naar Perth. Het Azië-avontuur zit er nu echt op, het geeft gemengde gevoelens.