Pioenroos

Het traject Phnom Penh - Siem Reap zou volgens het programma per boot worden afgelegd. Bij aankomst in Phnom Penh kreeg ik te horen dat er te weinig reizigers waren voor die dag, als alternatief was er een bus geboekt. Tijdens mijn verblijf zijn er alsnog voldoende aanmeldingen binnen gekomen, ik ga alsnog per speedboot over het water.
De ouderen vinden binnen een plekje, de jongeren gaan uit zichzelf het dak op. Ze rekenen mij tot de laatste groep en wijzen me hoe ik ook boven kom. Ik voel me reuze stoer, daar boven op die boot, met een reuze vaart.
Dat gevoel is behoorlijk weg als ik na een uurtje slapen wakker word. Ik durf anderen niet aan te kijken, mezelf al helemaal niet, maar voel maar ql te goed hoe onverstandig dit was. Mijn gezicht trekt en ik zie diverse ongezonde verkleuringen op mijn armen en benen. Het zal nog een paar dagen duren voor ik die plekken enigszins pijnloos kan insmeren.

Bij het opstappen op de boot vroeg de man die mijn kaartje controleerde of ik al vervoer had naar mijn hotel. Ik zei dat ik bij aankomst wel een tuk-tuk zou regelen. Dat raadde hij me af, omdat de boot onregelmatig voer zouden er geen of weinig tuk-tuks staan. Dat klinkt aannemelijk, dus ik regel en betaal bij hem mijn transport.
Bij aankomst in Siem Reap staat de kade helemaal vol met tuk-tuks. Nog voor we van boord zijn worden we door de bestuurders toegeroepen, ze bieden het transport goedkoperaan dan ik nu heb.
Ik loop naar de man die een bordje vasthoudt met mijn naam. Voor we wegrijden begint hij enthousiast te vertellen waar hij me mee naar toe kan nemen de komende dagen. Angkor Wat, één of meerdere dagen, ik hoef het maar te zeggen. Zijn humeur zakt onder nul als ik zeg alles al geregeld te hebben. En nog verder als ik ook nee zeg op zijn aanbod me dan tenminste vanavond rond te rijden. "Maar verdien ik hier helemaal niets aan," zegt hij door zijn brommerhelm. Ik ben dat geldgezeur zat. Ik weet niet of en hoe hij betaald wordt door mijn kaartjesknipper maar ik wil vervoerd worden, dat zou geregeld moeten zijn. "Otherwise I take someone else," hoor ik mezelf opeens streng zeggen.
Met tegenzin start hij zijn brommer en rijdt me naar het hotel. De weg voert eerst langs de voorkant van de paalwoningen, vaak winkeltjes of huiskamers. Daarna door het stadje zelf, 1 lange straat met detailwinkels en winkelcentra. Veel hotels hier, luxe, met wellness.
Als we bij mijn hotel zijn, in een rustige zijstraat tegenover het politieburo en met zwembad, geef ik de chauffeur toch nog wat fooi. Hij vindt het geloof ik niet genoeg, probeert me toch nog wat trips aan te praten. Maar het zwembad lonkt, om mijn verbrandde huid verkoeling te geven, ik check snel in. In de badkamerspiegel zie ik welke schade de zon heeft aangericht.

De volgende ochtend zie ik Jon de Aussie die eigenlijk Daryl heet in de lobby. Hij is gisteren naar Angkor Wat geweest, wat ik vandaag ga doen, hij heeft voor deze hele dag een tuk-tuk gehuurd en gaat zich laten rondrijden langs dorpjes en tempels buiten het centrum. Ik word opgehaald door een jong uitziende jongen, hij blijkt later 30 jaar te zijn. In Siem Reap zijn meer dan duizend opgeleide gidsen. Deze jongen heeft veel kennis, er volgt een dag met veel data en namen.
Aan de ene kant gaat het me te snel, krijg ik teveel informatie en wilde ik dat ik hier alleen liep. Dan zou ik nog 1000 foto's meer hebben gemaakt. Aan de andere kant wijst hij me op mooie details, vertelt hij leuke anekdotes en brengt hij me naar plekken waar minder toeristen komen.
We gaan naar 3 plekken: Angkor Wat, heilige stad rond een hindoeïstische tempel gebouwd in de 12e eeuw. Ta Prohm, tempel die gelaten is zoals deze is gevonden, overwoekerd door de jungle, bomen gaan langs of door de muren heen. Oorspronkelijk gebouwd als klooster en universiteit. Deze locatie komt voor in de film Tomb Raider. En Angkor Thom, met onder andere de Bayon-tempel, de tempel met 200 gezichten van Lokeshvara.
Het is bloedheet, ik loop continu mijn lijsten deppen met verfrissingsdoekjes. Vanwege het verbrandingsdebacle van gisteren heb ik een hoed gekocht maar ook over mijn gezicht lopen de staaltjes vocht.
Angkor Wat is indrukwekkend vanwege de goed staat na de restauratie. Ta Prohm is juist zo mooi doordat het zo verwilderd is, het heeft iets mystieks en inspirerends. Bij Angkor Thom kan ik foto's blijven maken van al die gezichten, overal zijn ze, steeds meer, prachtig.

Op de hotelkamer ontdek ik dat ik BVN heb, wereldomroep, zodat ik opeens Nederlands en Belgisch nieuws kan zien, De Wereld Draait Door, Pauw & Witteman. Ik merk dat ik op een punt ben gekomen van de reis waarop ik hier erg van geniet. Niet dat ik het zat ben, of heimwee heb, maar ik ben al lang weg en heb al heel veel indrukken opgedaan. Al veel lokaal eten gegeten, de noedels komen mijn neus inmiddels uit (best een rare foto zou dat zijn als je dat letterlijk zou nemen, eindelijk de foto van Sanne op reis waar meerdere mensen om vragen, maar die er, sorry, niet gaat komen). Ik raak TIJDELIJK wat verzadigd. Dat klinkt misschien decadent, maar wordt denk ik mede veroorzaakt door het alleen reizen en het niet persoonlijk kunnen delen.
Maar het is geen vervelend gevoel. Ik kijk alleen wat vaker Nederlandstalige tv, eet wat vaker westers eten en hang op een vrije dag lekker bij het zwembad in plaats van nog meer te zien.
Een dagje mijn hoofd leegmaken en mijn huid laten rusten.