De koning van Xian, die is zo verkouden.

Een voor mij nieuw niesrecord, 7 keer achter elkaar. Het Mongoolse kuchje heeft via de Chinese muur doorgezet in een Pekinese verkoudheid en is meegereisd naar Xian, waar het lekker weer is. Xian is een stad met veel hoogbouw en vooral heel veel winkelcentra. Alle bekende merken zijn vertegenwoordigd. In de zijstraten zijn nog wel authentieke winkeltjes te vinden.
Bij de bruidsmodezaak is het druk, alle tafels zijn bezet. Aan die tafels zitten een jongen en een meisje, bijna kinderen nog, al dan niet met haar vriendinnen, jurken te bekijken in een boek.
De kraam met tassen doet het ook goed. Drie meisjes staan tassen te passen. Ze hangen er één aan hun schouder om te voelen hoe 'ie voelt. Hangen er aan beide schouders één en vragen welke beter staat. Achter hen staat een jongen met een ongelukkig gezicht. Hij is behangen met de tassen die de meisjes al hadden. Zelfde grootte, waarschijnlijk zelfde merk, maar ander motiefje.
Mensen lopen hier net als in Beijing met doorzichtige thermosflessen gevuld met thee, onderin de blaadjes. In de meeste gevallen betreft het jasmijnthee.

Met de Nederlandse zussen Carla en Gusta ga ik naar het terracottaleger. Gelukkig zijn we het snel eens als de chauffeur ons wil afzetten bij een fabriek waar de toeristenversie van de beeldjes wordt gemaakt. Nee! En gelukkig zijn we het ook eens als bij de entree tientallen gidsen zich aan ons op willen dringen. Nee, zelluf doen.

Carla en Gusta waren ooit in Assen waar een aantal beelden tentoongesteld werden en zijn toen gaan sparen voor deze reis. Ik was toen ook in Assen, met mijn allerbeste vriendinnetje, ik denk er vandaag vaak aan terug.

Er zijn een paar hallen, hal 1 is wel de mooiste, en meest gevulde. Al die beelden met ieder een eigen gezicht, een eigen karakter, zeer indrukwekkend. Veel moet er nog worden uitgegraven, de juiste stukjes moeten aan elkaar worden bevestigd. Het is er soms behoorlijk duwen, je staat al snel in de weg voor mensen die elkaar met beeld op beeld willen zetten. Het licht is gedempt, het is moeilijk foto's maken.

's Middags ga ik op zoek naar de Grote Moskee in de moslimwijk vlakbij mijn hotel. De wijk blijkt 1 grote markt, waar onder andere granaatappelsap wordt verkocht, vaag vlees en diverse snacks. Alles rijdt door elkaar, auto's, volgeladen brommertjes, tuk-tuks, fietsen en daartussen bewegen zich tientallen voetgangers.
Eindelijk vind ik de moskee. Als ik een aarzelende stap naar de ingang zet beginnen vrouwen aan de poort luidkeels te roepen en te gebaren. Ik weet niet wat ze bedoelen, maar zie het als een nee, ook omdat de in- en uitlopende mannen zo streng en afwijzend kijken. Achter me stoppen 2 brommertje. De ene bestuurder heeft een schaap met vastgebonden poten op de treeplank, de ander troont het schaap lopend mee. Ze worden de moskee ingevoerd.
Ik loop door, ik heb hier geloof ik niets te zoeken.