Annemaria koekkoek
30 oktober 2012 - Xi An, China
De kleintjes lopen hier vaak rond in een broek met een open kruis, een scheur van voor tot achter. Ze dragen geen onderbroek of luier. Dus als ze moeten plassen hurken ze op straat of neemt moeder ze op schoot, doen de beentjes wijd en laten alles lopen. Misschien dat daarom nog zoveel mensen in hurkhouding op straat zitten, terug naar de kindertijd.
Ik beweeg mezelf vandaag lopend door Xian. Ik word steeds beter in het oversteken. Het is een soort landje veroveren in combinatie met Annemaria Koekkoek. Steeds een streepje verder overwinnen op het zebrapad.
Ik probeerde vandaag te winnen van een auto. Ik zette een stap, keek de bestuurder aan en dacht: jij rijdt echt niet door. Jij wilt dat niet op je geweten hebben. Jij wilt geen Europese toerist doodrijden. Kennelijk had hij hier echter geen enkele moeite mee, dus ik zette een stap naar achter. Het is een gevoel voor timing.
Op straat staan veel verkeersbegeleiders, zelfs klaarovers, maar dat is volkomen zinloos, pure werkbesteding. Ze worden volledig genegeerd en ook als je het sein cq bevel krijgt dat je kunt lopen kun je alsnog worden aangereden. Auto's hebben, nee, auto's nemen alle rechten. Om toeterend over het trottoir te rijden, door rood te rijden, inhalen bij doorgetrokken streep, inhalen via de invoegstrook, enz.
Ik loop naar een tempel in een buitenwijk. In het boek 1000 dagen in China van Bettine Vriesekoop over haar tijd in China als correspondent voor het NRC, lees ik veel herkenbaars. Zij treft een taxichauffeur die Engels spreekt. Die verbaast zich erover dat niet meer chauffeurs dat doen, Engels leren, maar ze hangen tussen de ritten liever nietsdoend in hun auto. Deze chauffeur verdient door zijn Engels veel geld, hij geeft zijn kaartje af en wordt steeds gebeld voor ritten. Ook de talloze bouwprojecten zijn herkenbaar, de instelling van de bevolking ten opzichte van autoriteit en de beïnvloeding van de overheid.
In één van haar laatste hoofdstukken brengt ze een bezoek aan het terracottaleger. Ze vertelt dat de beelden te vinden zijn in het dorpje Lin Tong, een uur buiten Xian. Het dorp heeft gevochten voor stadsrechten om zo te kunnen profiteren van het toerisme, maar Xian staat dit niet toe en dus blijft het dorp een stadsdeel van Xian.
En ook: "Het terracottaleger maakt deel uit van een dorp dat keizer Qin had laten bouwen voor zijn hiernamaals. In het dorp werden verschillende graftombes gebouwd om de vijand te kunnen misleiden. Het echte mausoleum ligt in het midden van het dorp op een heuvel en is nog nooit geopend. Archeologen die zich baseren op de geschiedschrijving van de bekende historicus Sima Qian uit de Han-dynastie, vermoeden dat er dodelijke stoffen vrijkomen en automatisch pijlen worden afgeschoten zodra het graf wordt geopend.
Eindelijk ben ik bij de tempel. Een heel complex, net als in Beijing, maar nu midden tussen de flatgebouwen. Het zijn vooral jongeren die de rituelen uitvoeren met de wierook en de Boeddha's. Er staan ook grappige beelden in de tempels maar ik krijg op mijn kop als ik een foto wil maken.
Later die avond sta ik op een overvol stationsplein. Veel mensen met een Tibetaans gezicht. Worden dit mijn coupegenoten aangezien ik met de trein naar een Tibetaans gebied in China ga?
Overal staan nummers van treinen, overal staan rijen mensen, maar niemand spreekt Engels. Ik ben hier de enige Westerse toerist en word door iedereen aangestaard. Ik glimlach, meestal glimlachen ze niet terug maar stoten ze de buren aan. En zo zit een heel rijtje mensen naar me te kijken. Als ze wel glimlachen zoeken ze een nog betere plek op, en gaan er in de bekende hurkhouding eens lekker voor zitten.
Ik vind de toegang tot de juiste wachtruimte, kom er achter wanneer mijn check-in begint en vind mijn coupe. Weer één voor 6 personen, nu ontbreekt echter enige vorm van een deur. Vanuit Moskou was er een deur zodat je de coupe kon afsluiten. Vanuit Beijing naar Xian was er nog het framewerk van een deur, maar de deur zelf ontbrak. Nu kijk je rechtstreeks de gang in. Een half uur na vertrek gaat resoluut het licht uit, leeslampjes zijn er niet. De man naast me kan de man meest fantasievolle geluiden produceren met zijn neus en mond.
Vanmiddag had ik Boeddha gevraagd om een onderbed. Dat is gelukt.
Ik beweeg mezelf vandaag lopend door Xian. Ik word steeds beter in het oversteken. Het is een soort landje veroveren in combinatie met Annemaria Koekkoek. Steeds een streepje verder overwinnen op het zebrapad.
Ik probeerde vandaag te winnen van een auto. Ik zette een stap, keek de bestuurder aan en dacht: jij rijdt echt niet door. Jij wilt dat niet op je geweten hebben. Jij wilt geen Europese toerist doodrijden. Kennelijk had hij hier echter geen enkele moeite mee, dus ik zette een stap naar achter. Het is een gevoel voor timing.
Op straat staan veel verkeersbegeleiders, zelfs klaarovers, maar dat is volkomen zinloos, pure werkbesteding. Ze worden volledig genegeerd en ook als je het sein cq bevel krijgt dat je kunt lopen kun je alsnog worden aangereden. Auto's hebben, nee, auto's nemen alle rechten. Om toeterend over het trottoir te rijden, door rood te rijden, inhalen bij doorgetrokken streep, inhalen via de invoegstrook, enz.
Ik loop naar een tempel in een buitenwijk. In het boek 1000 dagen in China van Bettine Vriesekoop over haar tijd in China als correspondent voor het NRC, lees ik veel herkenbaars. Zij treft een taxichauffeur die Engels spreekt. Die verbaast zich erover dat niet meer chauffeurs dat doen, Engels leren, maar ze hangen tussen de ritten liever nietsdoend in hun auto. Deze chauffeur verdient door zijn Engels veel geld, hij geeft zijn kaartje af en wordt steeds gebeld voor ritten. Ook de talloze bouwprojecten zijn herkenbaar, de instelling van de bevolking ten opzichte van autoriteit en de beïnvloeding van de overheid.
In één van haar laatste hoofdstukken brengt ze een bezoek aan het terracottaleger. Ze vertelt dat de beelden te vinden zijn in het dorpje Lin Tong, een uur buiten Xian. Het dorp heeft gevochten voor stadsrechten om zo te kunnen profiteren van het toerisme, maar Xian staat dit niet toe en dus blijft het dorp een stadsdeel van Xian.
En ook: "Het terracottaleger maakt deel uit van een dorp dat keizer Qin had laten bouwen voor zijn hiernamaals. In het dorp werden verschillende graftombes gebouwd om de vijand te kunnen misleiden. Het echte mausoleum ligt in het midden van het dorp op een heuvel en is nog nooit geopend. Archeologen die zich baseren op de geschiedschrijving van de bekende historicus Sima Qian uit de Han-dynastie, vermoeden dat er dodelijke stoffen vrijkomen en automatisch pijlen worden afgeschoten zodra het graf wordt geopend.
Eindelijk ben ik bij de tempel. Een heel complex, net als in Beijing, maar nu midden tussen de flatgebouwen. Het zijn vooral jongeren die de rituelen uitvoeren met de wierook en de Boeddha's. Er staan ook grappige beelden in de tempels maar ik krijg op mijn kop als ik een foto wil maken.
Later die avond sta ik op een overvol stationsplein. Veel mensen met een Tibetaans gezicht. Worden dit mijn coupegenoten aangezien ik met de trein naar een Tibetaans gebied in China ga?
Overal staan nummers van treinen, overal staan rijen mensen, maar niemand spreekt Engels. Ik ben hier de enige Westerse toerist en word door iedereen aangestaard. Ik glimlach, meestal glimlachen ze niet terug maar stoten ze de buren aan. En zo zit een heel rijtje mensen naar me te kijken. Als ze wel glimlachen zoeken ze een nog betere plek op, en gaan er in de bekende hurkhouding eens lekker voor zitten.
Ik vind de toegang tot de juiste wachtruimte, kom er achter wanneer mijn check-in begint en vind mijn coupe. Weer één voor 6 personen, nu ontbreekt echter enige vorm van een deur. Vanuit Moskou was er een deur zodat je de coupe kon afsluiten. Vanuit Beijing naar Xian was er nog het framewerk van een deur, maar de deur zelf ontbrak. Nu kijk je rechtstreeks de gang in. Een half uur na vertrek gaat resoluut het licht uit, leeslampjes zijn er niet. De man naast me kan de man meest fantasievolle geluiden produceren met zijn neus en mond.
Vanmiddag had ik Boeddha gevraagd om een onderbed. Dat is gelukt.
groetjes Annemarie