Victoria

En opeens sta je in de bewoonde wereld, de overgang is behoorlijk groot.

Het regent als ik op de boot zit van Wrangell naar Prince Rupert. Het is bijzonder rustig op de boot, en vanwege het weer zitten de reizigers de hele dag binnen. We spotten wat walvissen, veel meer gebeurt er niet. Ik spreek met een oudere vrouw die met haar dochter 10 kinderen ophaalt die net een week bijbelkamp hebben gehad. De kinderen zijn allen kleinkinderen. Kort achter elkaar overleden de moeder van de vrouw met wie ik praat, haar man en de man van haar dochter. Moeder en dochter wonen nu samen. Een levensgeschiedenis in een paar minuten.

Van Prince Rupert zie ik niet veel, ik kom 's avonds aan en vertrek de volgende dag weer vroeg. De stad is een verzameling eilandjes, ook het vliegveld ligt op een eiland. Een gratis busdienst brengt de mensen van de stad naar het vliegtuig (vliegtuig voor ongeveer 30 mensen), de bus gaat hiervoor een half uur op de ferry. Ik vlieg naar Vancouver over een landschap van oneindig veel bergen met witte toppen, meren en rivieren. Verder niets, geen huizen, geen wegen. Na 2 uur landen we in Vancouver, daar stap ik eenvoudig over op het vliegtuig naar Victoria, op Vancouver Island, een uur vliegen.

Victoria is een gezellige overzichtelijke stad. Een imposant parlementsgebouw, een binnenhaven met boulevard, en veel kleine winkeltjes a la Dille en Kamille.
Ik kan er soms erg van genieten om anoniem op te gaan in een grote stad maar nu is de overgang groot. Niet meer door iedereen op straat worden gegroet , ook al glimlachen ze nog steeds veel meer dan thuis en maken mensen meer oogkontakt. Meer Nederlanders, mensen die zich optutten om gezien te worden op de boulevard en mensen die uitgaan en bijzonder luidruchtig thuiskomen.
De reis krijgt nu sowieso een ander karakter, meer rust, opeens kan ik uitslapen. Ik had gehoopt op meer zon, dat valt nog wat tegen helaas.
Wat opvalt is dat zebrapaden serieus worden genomen, heerlijk. Weinig mensen roken, en als ze naast je op een bankje zitten en willen roken, bieden ze aan om elders te gaan zitten. Kom je een winkel binnen dan word je meteen opgemerkt en geven ze je een welkom gevoel. De straten zijn schoon. Er wordt niet getoeterd.

Ik loop naar Fisherman's Wharf, een haven op 20 minuten lopen van de binnenstad. Daar voel ik me weer helemaal thuis. Er liggen 33 floating homes. Geen woonboten, ze hebben geen motor, maar kleine gezellige kleurrijke huizen die op het water drijven. Ook een paar eettentjes en straatmuzikanten, een hele gezellige sfeer. Er staan 2 huizen te koop...

Vandaag krijg ik weer een les in niet vastleggen maar ervaren. Ik ga met een boot orka's kijken. We krijgen ze te zien, heel mooi, maar ik heb er geen enkele goede foto van.
Wel een mooie ervaring, een moeder met kind. Op een gegeven moment springt de orka uit het water omhoog om er met een halve schroef weer in te duiken, prachtig.
Op de boot vaart ook een oudere mevrouw mee, ze is als een kind zo blij door de hele ervaring. Ze maakt geen foto's, kijkt door een verrekijker en roept bij iedere beweging: O, my god, o my god, I am so excited. I bet you can't tell. Sorry, but I am so excited.
Ik wilde dat ik wat van haar zou kunnen leren in plaats van dat ik me irriteer aan haar gegil.

's Middags trakteer ik mezelf op een uitgebreide lunch in een bijzonder luxe hotel. Heerlijk decadent zit ik aan de witte wijn, lamsvlees in zalige rode wijnsaus en een verrukkelijk chocoladedessert. Daarna fijn uitbuiken in het hotel en plannen maken voor de komende dagen: Vancouver.